De rode vlag om een project te starten.

Gedurende de hele maand mei 2023 was ik bezig met een nieuw interdisciplinair project in het Pedvale Art Park in Sabile, Letland. Ik ga werken op het gebied van Land Art, geluid, video en performance. Dit project zal zich enigszins onderscheiden van de meeste eerdere projecten die over het algemeen in samenwerking met anderen zijn gemaakt. Deze keer zal er geen sprake zijn van samenwerking. Het is meer een individueel locatiespecifiek project gerelateerd aan de omgeving rond Pedvale... natuur, ruimte, geluid, het landhuis en de objecten die zich daarin bevinden.

Het project is opgericht door de Europese Unie en uitgevoerd door het Goethe-Institut via het subsidieprogramma CULTURE MOVES EUROPE

Live performance  "Stones" (Stenen) in Pedvale Art Park, 26 mei 2023

De live performance ‘Stones’ heeft een locatiespecifieke focus, maar bevat tegelijkertijd ook autobiografische elementen. Daarom presenteerde en maakte de voorstelling meer dan slechts één interpretatie mogelijk.

Tijdens de performance onderging het land art object een tijdelijke metamorfose en werd het een integraal onderdeel van de live performance.

Kortom, ik leg het concept of het thema vóór de voorstelling niet uit aan het publiek. Een van de redenen om dit te doen is om te voorkomen dat het publiek vóór de implementatie al een visie of vaststaand idee over de uitvoeringsonderwerpen ontwikkelt

Pas na de voorstelling stimuleer ik de discussie of conversatie met het publiek. Tijdens de voorstelling creëerde ik geluidselementen, maar verder was de voorstelling stil. De rol van de rode vlag had een signaalfunctie. Om de aandacht te trekken, een punt, een begin en een einde te markeren. Een verandering in gedachten of richting in het leven of in de mentale, culturele en sociale omgeving. In de locatie specifieke context wordt een rode vlag in de Letse samenleving nog steeds vaak geassocieerd met de tijd dat Letland deel uitmaakte van de Sovjet-Unie. Terwijl de vlag valt en achterblijft, is dit een teken van de val van de Sovjet-Unie en de weg naar de onafhankelijkheid van Letland. Het duiken van de stenen in het water staat symbool voor het afwassen van oude lagen, om de zuiverheid opnieuw te installeren.

Het contrast van de paardebloemen tussen de drijvende stenen is een teken van kwetsbaarheid, vergankelijkheid en levitatie.

In deze voorstelling heb ik mij in mijn handelen bewust afgewend van het publiek, in de ware zin van het woord. Een autobiografisch element van mijn toenemende ontkoppeling van de wereld en de sociale omgeving om mij heen. Tenslotte naderen aan het begin en weglopen tijdens de voorstelling aan het einde. Iemand zou het kunnen zien... de zoektocht naar eenzaamheid en het gevoel je nooit gebonden te voelen aan één plek of iets thuis te noemen, of aan de andere kant: alles is in beweging, niets is stabiel in deze wereld.

Camera en foto's: Francesca Carvallo Pirola

Over de creatie van de film "structuren & patronen" over Pedvale

Het derde deel van het project was de creatie van een videowerk tegen het einde van de projectperiode, dat niet in de categorie videoperformance valt. Uiteindelijk is dit werk meer via improvisatie, vallen en opstaan tot stand gekomen. De basis voor het videowerk waren het beeldmateriaal en de motieven die tijdens het verblijf zonder gedetailleerd of vast plan werden opgenomen. Ook rees de vraag waar het videowerk precies op moest focussen. In het begin was er slechts een vaag idee van een site-specifieke video. Na verschillende pogingen werd uiteindelijk besloten om zich op een zeer gedetailleerde manier te concentreren op de objecten en natuurlijke kenmerken van het Pedvale areal. De geselecteerde objecten en motieven vertegenwoordigen een contrast tussen de natuur en door de mens gemaakte objecten, fauna en flora binnen het Pedvale park en het herenhuis.

Bij Pedvale leidde ik ook de workshop ‘sociale sculptuur’ met een kleine maar zeer creatieve en enthousiaste groep deelnemers. ‘Sociale sculptuur’ is een term die in de jaren zeventig door de Duitse conceptuele kunstenaar Joseph Beuys (1921-1986) werd bedacht om een uitgebreid concept van kunst te beschrijven en iemands begrip van het potentieel van kunst in de transformatie van de samenleving te belichamen. Als kunstwerk omvat sociale sculptuur menselijke activiteit die een samenleving of omgeving probeert vorm te geven en te creëren. Het centrale idee van de sociale beeldhouwer is de persoon/kunstenaar die structuren in de samenleving creëert door middel van taal, denken, handelen en objecten. Sociale sculptuur draaide rond vier hoofdassen: lichaamsbewustzijn – ruimtelijk bewustzijn – creativiteit – samenwerking.